vrijdag 9 november 2012

Mens en lijden: Mijn brief

Lieve mama,
 
Je hebt al onnoemelijk veel pijn te verwerken gehad in je leven. Je bent je mama verloren op 17/08/1986. Ze was amper 56. Maar het jaar daarna, heb je op haar sterfdag(17/08/1987) onze Dieter gekregen. Voor jou en papa een schattige nakomer, voor mij een echte baby. Wat waren we gelukkige samen in ons gezin, jij, papa en ik met mijn 3 broers.
Helaas had je al snel terug te maken met leed. Onze Dieter was net geen 3 toen hij leukemie kreeg.
Maar onze kleine, dappere kerel ging zich niet laten doen. Mede door jouw steun en aanwezigheid (jij was van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat bij, weet je nog?) genas hij. Onze euforie was van korte duur want 6 maand later was hij hervallen. Maar mijn kleine grote broer zou vechten. Hij kreeg een beenmergtransplantatie en genas, voor altijd nu.
Er mocht hem nu niks meer overkomen. Hij had zijn deel wel gekregen.
En vorig jaar gebeurde dan het allerergste, Dieter overleed in een auto-ongeval, met mijn wagen.
Dit verlies is met momenten ondraaglijk voor jou maar toch ben ik fier op je, dat je toch vrij positief door het leven blijft gaan. En ik weet zeker dat Dieter bij je is en ontzettend trots op je is.
Daarom lieve mama, doe ik je deze film cadeau. Ik denk dat er een waardevolle boodschap voor je in zit. Het zal pijnlijk zijn, maar bij verschillende scènes zal je ook zeker glimlachen en met een positief gevoel aan Dieter denken.
Liefs,
je dochter Sigrid.

2 opmerkingen:

  1. Hallo Sigrid,
    Je hebt dit weer zo mooi geschreven.
    Tegelijk een pakkend, schrijnend en emotioneel verhaal.
    Jullie zijn zo een fantastische familie. Sommige mensen verdienen helemaal niet wat ze krijgen. Jullie zijn allemaal zo moedig.
    In gedachten zijn ook wij dikwijls bij jullie.
    Jij bent een super vrouw en een vriendin uit de duizend, zoals je er uiterst zelden eentje vindt.
    Lieve groetjes
    Ludo en Maddy

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dag Sigrid,

    Heel mooi die brief aan je moeder, het is ongeloofelijk triest en aangrijpend te moeten lezen dat je broer na zo'n bikkelharde bijna onmogelijke strijd door eenongeluk het leven gelaten heeft. Dit is de grootste angst van een moeder, dat het noodlot toeslaat op het moment dat ze haar kind moet loslaten en niet voor alles meer kan behoeden.
    Ik hoop dat jullie veel steun bij elkander vinden in deze moeilijke periode.
    Sterkte.

    Groetjes Katrien










    BeantwoordenVerwijderen