Mens en zingeving: Wie of wat geeft zin aan mijn leven

Dieter met mijn zoon Rune waarvan hij peter was.

Ik ben iemand die al van kindsbeen veel stil sta bij de zin van het leven en probeer er over na te denken. Vorig jaar is er een drama gebeurt voor mij en mijn familie: mijn broer Dieter (24) is op 1 juli 2011 omgekomen in een auto-ongeval. Dieter was altijd een zorgenkind, die mede door zijn eigen inzet 2 maal leukemie had overwonnen, waarvan hij lange tijd de nadelen ondervond. Hij was voor mij de kleine broer, voor wie ik kon zorgen. Dat maakte ons bijzonder "close". Dieter was pas getrouwd, had een huis gekocht aan de overkant in mijn straat en stond aan het begin van een mooi volwassen leven.
Dit verschrikkelijk verlies laat me echt wel heel diep nadenken over de vergankelijkheid en de zin van het leven (zo ervaar ik het althans).
Maar wat mijn leven terug diepgang heeft gegeven is mijn kind, voor mij het mooiste wat er op aarde bestaat, een wonder. Daarvoor leef ik, daar geniet ik van, dit maakt dat ik dit leven niet zou willen missen.
Natuurlijk geven mijn ouders en andere broers ook veel zin aan mijn leven. Vooral mijn moeder, want voor haar moet ik er zijn op de moeilijke momenten van verdriet, als ze bij niemand ander terecht kan.

Ik ontdek elke dag meer en meer dat, na het tragisch ongeval van Dieter, de zorg voor anderen (mijn zoontje, mijn moeder,...) zingevend is en mij meer en meer teruggeeft.

De dood van mijn broer heeft me ook laten stilstaan bij wat ik zoal doe ik het leven. Werken  is daar een belangrijk onderdeel van. Ik heb een heel goede job maar wil met deze studie toch een andere richting inslaan. Ook deze studie geeft dus zin aan mijn leven.